Sve­tom li­tur­gi­jom, li­ti­jom i tra­di­ci­o­nal­nim sve­ča­nim re­za­njem slav­skog ko­la­ča u cr­kvi Pre­o­bra­že­nja u Iga­lu u pa­ro­hi­ji Su­to­rin­skoj, ko­ja pri­pa­da Epar­hi­ji za­hum­sko-her­ce­go­vač­ko pri­mor­skoj, pro­slav­ljna je hra­mov­ska sla­va Pre­o­bra­že­nje Go­spo­da Bo­ga i Spa­sa Isu­sa Hri­sta. U pri­su­stvu ve­li­kog bro­ja vjer­ni­ka i po­klo­ni­ka ove sve­ti­nje sve­ča­nu li­tur­gi­ju su slu­ži­li pa­roh pro­to­je­rej-sta­vro­for Bla­go­ta Va­si­lje­vić uz sa­slu­že­nje broj­nih pro­to­je­re­ja, je­re­ja, jer­mo­na­ha, je­ro­đa­ko­na i đa­ko­na. Na­kon li­tur­gi­je no­še­na je li­ti­ja oko hra­ma, a za­tim je oba­vlje­no sje­če­nje slav­skog ko­la­ča i osve­šta­nje pr­vog ro­da gro­žđa. U pri­god­noj be­sje­di otac Bla­go­ta Va­si­lje­vić je pod­sje­tio da je sva­ki pra­znik u to­ku go­di­ne sje­ća­nje na si­na Bož­je­ga Isu­sa Hri­sta, pa ta­ko i pre­o­bra­že­nje koj­nje go­vo­ri o po­seb­no­sti do­ga­đa­ja uoči Hri­sto­vog stra­da­nja i o nje­go­voj sla­vi po­sli­je ras­pe­ća. Da ne bi pre­sto­je­će stra­da­nje Hri­sto­vo sa­svim one­spo­ko­ji­lo nje­go­ve uče­ni­ke
On htje­de i pri­je stra­da­nja po­ka­za­ti dje­li­mič­no sla­vu svo­ju bo­žan­sku”. Za­to uzev­ši so­bom Pe­tra, Ja­ko­va i Jo­va­na iza­đe s nji­ma no­ću na go­ru Ta­vor, i tu se pre­o­bra­zi pred nji­ma. I za­sja se li­ce nje­go­vo kao sun­ce, a ha­lji­ne nje­go­ve po­sta­še svi­je­tle kao sni­jeg. Sa njim raz­go­va­ra­še pro­ro­ci Moj­si­je i Ili­ja. Bi­la je to po­tre­sna sli­ka, je­dan du­bo­ki do­ga­đaj. Hri­stos je u pu­no­ći svog apo­stol­skog bo­žan­stva za­si­jao. Ovo je u isto­ri­ji ne­po­no­vlji­vi do­ga­đaj. Bož­je pre­o­bra­že­nje je uvod što će se u na­šoj cr­kvi če­sto po­na­vlja­ti - od Pre­o­bra­že­nja sve do na­ših da­na Go­spod se pre­o­bra­ža­va u svi­je­sti lju­di, po­ru­čio je otac Va­si­lje­vić.
- Isti­na, pri­je stra­da­nja mo­rao uvje­ri­ti naj­i­stak­nu­ti­je uče­ni­ke da je za­i­sta Sin Bož­ji da bi ih oja­čao. On je na go­ri Ta­vo­ru po­čeo pro­ces du­hov­nog pre­o­bra­ža­va­nja svi­je­ta. Nje­go­vo je­van­đe­lje ima moć da lju­de mi­je­nja, da gre­ške po­pra­vlja, da sve u ži­vo­tu pro­sve­tlja­va da um­ne i na­dah­nu­te uz­di­že. I, čo­vjek uvi­jek ne­što mi­je­nja - pra­vi pu­te­ve, is­pi­tu­je du­bi­ne mo­ra, bes­ko­nač­no­sti va­si­o­ne, una­pre­đu­je na­u­ku. Stal­no se mi­je­nja, ali čo­vjek je sla­bo stvo­re­nje, pri sve­ga u po­gle­du mo­ra­la. Zar ih ni­smno svje­sni i da­bas, pa na­su­prot vr­hun­ca ko­je do­sti­že na­u­ka, na­še sla­bo­sti nam ugro­ža­va­ju i sam op­sta­nak. Lju­di mr­ze, po­ro­blja­va­ju, oti­ma­ju jed­ni dru­gi­ma. Čo­vjek se bez po­mo­ći Bož­je ne mo­že iz­mje­ni­ti. Hri­stos je stal­no pre­o­bra­ža­vao svo­je sa­vre­me­ni­ke, gre­šni­ke u pra­ved­ni­ke, kao Sa­vla u ve­li­kog apo­sto­la Pa­vla. Sve to da­nas či­ni nje­go­va cr­kva, to se vi­di ne sa­mo na pri­če­šću, ne­go i ka­da mu se lju­di u hra­mu ili bi­lo gdje mo­li­tvom obra­ća­ju. Pre­o­bra­ža­va sva­ka do­bra ri­ječ. Maj­ka pre­o­bra­ža­va di­je­te u zdre­log čo­vje­ka. Sva­ko­me od nas Bog je dao moć da mo­že pre­o­bra­ža­va­ti svo­ju oko­li­nu i sa­mo do­brim di­je­li­ma i do­brim pri­mje­ri­ma – ka­zao je otac Va­si­lje­vić i po­ru­čio vjer­ni­ci­ma da ih ovaj ve­li­ki pra­znik po­stak­ne da se pre­o­bra­zi­mo „kao što je pre­o­bra­ža­vao če­sti­te lju­de sve do na­ših da­na”.
Za­tim je u por­ti hra­ma Pre­o­bra­že­nja i u pa­ro­hij­skom do­mu usli­je­dio na­rod­ni sa­bor dje­lje­njem na­fo­re i osve­šta­nog pr­vo­rod­nog gro­žđa u znak za­hval­no­sti Bo­gu na plo­do­vi­ma i hra­ni. Usli­je­di­la je i tra­di­ci­o­nal­na tr­pe­za.
Z. ŠA­KO­TIĆ